Ervaringsdeskundigheid, volgens onze deelnemers

·         Een ervaringsdeskundige is zelf betrokken partij zijn en heeft zelf ervaring met de problematiek.

·         Een ervaringsdeskundige heeft ervaringskennis: om dit te ontwikkelen heeft hij kennis over de problematiek nodig (vb. inzicht in symptomen, oorzaken, gevolgen, hoe het is om te leven met de problematiek, kennis over (zelf)stigma,…), inzicht in het eigen verhaal en ook in de verhalen van andere betrokkenen.

·         Daarnaast heeft de ervaringsdeskundige een speciale deskundigheid. Hij beschikt over bepaalde vaardigheden beschikt:

-          Geïnteresseerd zijn in de verhalen van mensen en een open houding aannemen

-         Een laagdrempelig contact aanbieden, zodat mensen zich snel veilig kunnen voelen: aansluiting kunnen vinden bij de andere persoon

-          In staat zijn een vertrouwensrelatie op te bouwen en om betrokkenheid te tonen

-          Communicatieve vaardigheden hebben

-          Kunnen luisteren en empathisch zijn

-         Een helikopter-kijk kunnen innemen: bekijken hoe de situatie in elkaar zit en welke hulpverlening zinvol is

-         Onderscheid kunnen maken tussen eigen ervaringen en de ervaringen van de ander en van daaruit gepast kunnen reageren (geen ongevraagd advies geven)

-         Op een positieve manier kunnen motiveren en ook het positieve blijven zien (niet enkel wat slecht of moeilijk loopt, maar ook benoemen wat nog wel goed loopt of welke stappen mensen hebben gezet)

-         Verder kijken dan de eetstoornis: zie mensen als mens

-         Een motiverend voorbeeld kunnen zijn

-         Eigen ervaringen kunnen delen zodat het zinvol of helpend is voor de ander (geen ongepaste adviezen of teveel over zichzelf praten)

-         Feedback kunnen geven

-         Grenzen kunnen stellen

-         “Grote oren hebben”, doorvragen naar het “verhaal achter het verhaal”

Belangrijk is dat ervaringsdeskundigen niet alles alleen moeten dragen, maar dat ze zelf ook een kader krijgen, of een plek om hun ervaringen te delen en van elkaar te leren. Dit kan in de vorm van intervisie (ervaringsdeskundigen onder elkaar) of supervisie (ervaringsdeskundigen samen met een coördinator of hulpverlener die het gesprek begeleidt). Een ervaringsdeskundige doorloopt zelf als vrijwilliger een zelfhulptraject en staat naast de professionele hulpverlener (hij is geen professional, zoals vb. diëtist, psycholoog, arts,…). Ervaringsdeskundigheid is een aanvulling op andere hulpverlening.