Telefonische hulp - ervaringen van deelnemers

Enkele belangrijke gedachten die we onthouden van onze gesprekken en oefeningen:

• LUISTEREN is ontzettend belangrijk!
• BENOEM wat je aan de andere kant hoort gebeuren, of wat je vermoedens zijn (vb. als het stil blijft en je hoort snikken, benoem dan dat je hoort dat de ander het moeilijk heeft, dat het gesprek precies veel losmaakt, dat de ander zich verdrietig, angstig, ongerust, vertwijfeld,... voelt,...).
  Bijvoorbeeld: Als er een stilte valt, kan je benoemen dat het stil geworden is en dat je je afvraagt waar de ander mee bezig is, waar hij over aan het nadenken is, wat er door hem heen gaat,...
• DOORVRAGEN helpt om situaties beter in te schatten en ook om mensen het gevoel te geven dat er echt naar hen geluisterd wordt.
• Als er vertrouwen is in een gesprek, dan gaat het vlotter. Ook aan de telefoon werken we dus best aan relatie-opbouw.
• De meeste "oproepers" zijn al erg tevreden dat er iemand de tijd neemt om naar hen te luisteren en dat je er voor hen bent. Soms vragen ze ook naar persoonlijke ervaringen ("Is dat bij u ook zo geweest?"). Hierop kan je eerlijk antwoorden en nadien ook terugkoppelen naar algemene ervaringen: andere ouders/patiënten/partners ervaren gelijkaardige dingen, voor de ene is het eerder X en voor de andere is het eerder Y.
• De vraag van waaruit mensen bellen is per soort "oproeper" anders (vb. er is een verschil tussen de vragen van ouders en de vragen van mensen met een eetstoornis of van pers). Maar de onderliggende houding die je als beantwoorder aanneemt is wellicht gelijkaardig, ook al geef je andere informatie of stel je andere soorten vragen.
• Partners zullen vaker informatie vragen over wat ze nog kunnen verwachten, of welke gedragingen of kenmerken ze aan de eetstoornis kunnen toeschrijven en wat niet.
• Ouders voelen vaker de nood om hun verhaal te vertellen, ze ervaren meer paniek, angst, stress, bezorgdheid, gewoon alleen al omdat zij een andere relatie hebben met de persoon met de eetstoornis (een verticale relatie, met meer verantwoordelijkheid).
• Patiënten zullen aanvankelijk wel wat geruststelling nodig hebben. Het is een hele stap om de telefoon op te nemen en over problemen te praten. Soms zijn ze op zoek naar concrete informatie (waar kan ik het beste geholpen worden, is opname wel nodig voor mij, wie kan ik het beste inlichten, hoe moet ik het mijn ouders vertellen,...?). Soms zijn ze op zoek naar erkenning: het probleem heeft een naam en ik ben niet de enige die het heeft.

Als je wil toetsen of het gesprek een antwoord was op de vraag van de oproeper (met andere woorden: of hij tevreden is), kan je vb. vragen:

• Was dit gesprek wat je ervan verwachtte?
• Hoe heb je het gesprek ervaren?
• Beantwoordde het gesprek aan uw verwachtingen?
• Heeft u een antwoord op uw vraag?
• Soms kan het ook zinvol zijn om enkele grote lijnen nog even samenvattend te herhalen. Op die manier kan je nadruk leggen op de tips die je hebt meegegeven en kan je nadien ook toetsen of dit voldoende is.

Denk op voorhand goed na hoe je jezelf zal voorstellen. Met welke woorden neem je de telefoon op?

Het zou kunnen dat sommige mensen juist meer emoties durven tonen aan de telefoon dan in een face-to-face gesprek, omdat er toch nog meer anonimiteit en veiligheid is. De gesprekspartner kan je niet zien, waardoor er toch een beetje minder "angst voor beoordeling" meespeelt.